Een paar weken lang trok ik elke morgen met een klein hartje het gordijn van het keukenraam open. In onze Blauwe Regen had een duivenkoppeltje een nest gemaakt. En er eitjes in gelegd.
Wekenlang zat de duivenmama-to-be daarop te broeden. Heel af en toe vloog ze even weg. Of ging ze in de schaduw liggen. Duivenmoeders bleken ook nood te hebben aan me-time. En een schaduwplekje was het duivenequivalent van een welnessdag, leek me.
Ze ging niet te ver. De schaduw van het tuinhuis, een paar meter verderop, was perfect. Van daar kon ze nog steeds haar nest in het oog houden.
Heel voorzichtig stonden we op onze tenen en met onze neus tegen het raam gedrukt. Elke dag. Hopend op een glimp van een duivenjong. Het bleken er twee te zijn. Twee lelijke gele bollen met zwarte oogjes en een veel te grote snavel. Maar voor moeder duif maakte dat niets uit. Het waren haar kinderen. En ze zorgde voor hen. Vloog af en aan met voedsel. Beschutte hen tegen regen en wind. Verwarmde hen tijdens een kille nacht.
We stonden er met onze neus bovenop. Zagen de gele kuikentjes elke dag wat groter worden. En wat grijzer. De pootjes steviger. De vleugels sterker. De zachte roekoetjes wat luider.
We aten zelfs binnen en niet op het terras. Of zaten met z’n allen aan één kant van de tuintafel. Op een hoopje. Om mama en kindjes toch maar niet te storen. Om er toch maar niet voor te zorgen dat ze achtergelaten zouden worden, omdat ze teveel naar ‘mens’ zouden gaan ruiken…
Ze deden het goed, onze duifjes. En ’t Werd bijna een ritueeltje, samen kijken of ze er nog waren. ’s Morgens, bij het opstaan.
Vandaag zaten ze op de rand van het nest. Bijna even groot als mamaduif. Die trouwens steeds langere pozen van huis wegbleef. Ze waren nog altijd lelijk. Maar ’t waren ònze duifjes. We zorgden ook voor hen.
’t Bleek tijd om te gaan. Tijd om hun vleugels voor de allereerste keer uit te strekken en met een zomerse windvlaag mee te zweven. De wereld in. Weg van onze kleine Blauwe Regen en de warme muur. Klaar voor een eigen leven.
En ik moest even slikken toen ze wegvlogen. Onze duifjes.
Ik hoop dat ze het goed doen. Ver weg van onze keukenraamneuzen.
Gitaneblog 