Zwart/wit/grijs

Ik opende vanochtend Instagram. Nog voor ik goed en wel wakker was. Voor m’n ogen helder waren. Te vroeg, dus. M’n mond plakte nog dicht. M’n haar zat in de knoop. Ja, zo lang is het intussen, dat het echt wel knopen kan maken. Ik wilde voor m’n veertigste nog eens lang haar. Dat zijn de consequenties ervan.
Anyway.

Scrolde door de feed. Niks nieuws. Steeds dezelfde plaatjes: frisse baby’s in mooie outfits, huizen met prachtig verse boeketten en moeders die opgemaakt zijn alsof ze naar een feestje gaan. En ik wil graag geloven dat gezinnen op een doordeweekse ochtend de tijd vinden om samen aan een uitgebreide ontbijttafel te zitten. Umm… Not.
Knap om te zien allemaal, dat wel.
Inspirerend. Esthetisch verantwoord. Dat ook.

Maar de realiteit is anders. Soms, toch. Vaak, zelfs.

Want laten we eerlijk zijn: onze huizen zijn niet altijd opgeruimde scandinavisch ingerichte love shacks (die forking was overal), onze baby’s en kinderen steken niet altijd in matchende outfits -twee verschillende sokken, wat? – en de bloemen die binnen staan, moeten dringend de vuilbak in. Bij ons toch. Over die van anderen kan ik niet spreken. Ik vergat ze water te geven. Zelfs een boeket moet af en toe bijgegoten worden, blijkbaar. ‘k Heb weer iets bijgeleerd.

Ontbijten? Met z’n allen? Pakweg op een dinsdagmorgen?
Wel.
Met veel goede voornemens starten we aan het begin van het schooljaar/na een vakantie elke keer opnieuw: we zetten vanaf ’s avonds al borden klaar. Kopjes. Vorken en messen. De brooddozen en drinkbussen. En de choco. Maar vóór onze oudste een boterham met choco mag eten, zal ze er eerst eentje met kaas moeten eten. Of een yoghurtje. Iets gezonds. Want choco, goh, da’s een dessertje. En, ahja, we eten allemaal samen.

Na een week is het dit: mama nog in bed met de baby (die een groeispurtje heeft en dus véél meer wil drinken dan anders, waardoor zowel mama als kind stikkapot zijn door gebrek aan slaap), papa en oudste beneden. Kind voor de tv met een boterham met choco. Papa in de keuken, met een boterham met choco. En een extra straffe koffie.

That’s life.

En potverdekke, ik zie mijn kinderen graag. ’t Zal wel zijn. Maar soms wil ik ze achter het behang plakken. Soms werken de geweldigste opvoedingstips niet. En de relaxatie-oefeningen nog minder. Het gebeurt dat we met ruzie naar school vertrekken. Liever niet. En maar af en toe. Maar het gebeurt. Er zijn momenten dat ik mijn extra potje geduld moet opentrekken omdat ik weet hoe onze oudste dochter is.
Onlangs stond ik in een kledingwinkel te zweten: de oudste stond te huilen in het pashokje omdat ze de kleren lelijk vond, de jongste deed hetzelfde omdat ze honger had (een groeispurtje, uiteraard. Doen baby’s iets anders dan groeispurten en eetschema’s veranderen, eigenlijk?) en de winkeljuffrouw bemoeide zich ermee. Goed bedoeld en op een vriendelijke manier, maar toch. ’t Ging efkes niet.

Wanneer ik ergens op bezoek ga, hoef ik geen verontschuldiging voor die hoop strijk, de berg afwas of een gat in de trui van je kind. Evenmin wil ik een ‘sorry’ horen wanneer het speelgoed de woonkamer stilaan overneemt. Zo werkt het nu eenmaal. Zeker wanneer je het huis deelt met een of meerdere pre-teens.
Het leven is grijs. Niet zwart of wit.

Ja, er zijn dagen waarop ik eruit zie als Kim Kardashian. Mjah, well… mijn gat dan toch. Maar het gebeurt even vaak dat ik niet eens de tijd had (of de moeite nam) om m’n haren te wassen. Te kleuren? Grijs is een modekleur.
En onderbroeken van de Zeeman delen een lade met de mooie setjes van Simone Perèle. Soms wil een meisje nu eenmaal van bilplooi tot bilplooi bedekt zijn. En niet alleen wanneer het buiten koud is.

Ja, er zijn dagen waarop ik eruit zie alsof Jani door m’n kleerkast is gegaan en ik, geheel met matchende armbanden en oorbellen de deur uitga. Soms zelfs op hakken. Meestal op sneakers.
In de kast hangen alle kleren – gestreken!- per kleur en maat. Twee dagen per jaar. De andere dagen minder gestructureerd.  Dan verplaats ik een deel naar De Stoel of De Badkamerkast. Niet meer vers gewassen of pasgestreken, maar nog fris genoeg om nog een keertje te dragen.
En weet je… af en toe – maar écht heel af en toe – is zelfs een legging een broek. Nèh.

Ja, soms eten we fishsticks met puree uit de diepvries in plaats van een homecooked meal. Allez. Die fishsticks zijn dan ook wel homecooked. ’t Kan niet alle dagen Smartmat zijn… Maar daarvan foto’s trekken en die delen op Instagram? Dat levert me minder likes op. Alleen de like van mijn oudste dochter. Die liever fishsticks en voorgekookte puree eet dan een stoofpotje-met-vergeten-groenten-in-te-grote-stukken-waaraan-ik-uren-heb-gekookt.

That’s life.
Niet zwart of wit. Maar grijs.

Dat is ok.

En nu ga ik verder in mijn stoofpotje roeren.
En mijn nagels lakken.